De mensen die mij kennen weten dat ik in mijn verleden te maken heb gehad met pesten. Allereerst was dit op de MAVO, dat heeft er toe geleid dat ik lange tijd “dwalende” ben geweest. School niet afgemaakt, gebrek aan zelfvertrouwen en een doelloos en rusteloos leven. Tot ik in militaire dienst mocht, waar ik werd gewaardeerd om wie ik was en wat ik kon. Dat bracht mijn zelfvertrouwen terug.
In 2013 was het weer raak. Ik was een risicovol project aangegaan samen met Falck AVD, ver onder kostprijs hadden we een aanbesteding gewonnen en maanden had ik zitten zwoegen aan een “digitale bereikbaarheidskaart” voor brandweer Midden-West Brabant. Ik was in die tijd voorzitter van de OpenGeoGroep waar we met een groep GIS-deskundigen en bedrijven zochten naar een goede samenwerkingsvorm in het maken en gebruiken van Open Source oplossingen. Al een aantal keer had ik aangegeven dat ik verzoop, ook gaf ik aan dat de potentie van het project groot was. Mijn “partners” haalden telkens de schouders op, zagen de potentie niet en lieten me zwemmen. Toen brandweer regio Utrecht zich meldde, schoof ik B3Partners naar voren in de persoon van Chris van Lith. Deze pakte de opdracht goed op en begon het product bij een tweede klant weg te zetten. Ondertussen bleef het werk opstapelen. Falck AVD leverde wel projectleiding, maar geen steun. Ik was architect, developer, helpdesk en beheerder in een en de stress begon zich op te hopen. Terugkijkend snap ik amper hoe ik in die tijd de bordjes hoog wist te houden. Uiteindelijk leidde het tot een conflict met Falck AVD en terwijl ik op de hoogte werd gebracht van het conflict ontdekte ik dat achter mijn rug “partner” Chris van Lith zijn betrokkenheid misbruikte om in een op een gesprekken met de directie van Falck AVD mijn positie te verzwakken zonder mij hierbij te betrekken. In plaats van te helpen werd ik zwart gemaakt en buitenspel gezet.
Dit veroorzaakte bijna mijn faillisement. Nadat ik Chris een aantal keer had benaderd waarbij hij mij uitmaakte voor alles wat mooi en lelijk was, besloot ik het bestuur van de OpenGeoGroep te vragen een bemiddelaar in het conflict met de betreffende partner in te stellen, ik had zelf ondertussen de voorzittershamer al overgedragen aan Raymond Nijssen, een studiegenoot die ik in die tijd nog als vriend beschouwde. Het bestuur wees mijn verzoek om een onafhankelijke bemiddelaar af en wilde zelf met mij praten. In een bijna surrealistisch gesprek werd ik voor de bus gegooid, ik moest maar vertrekken. Halsoverkop trok ik mijn conclusie en nam ik een klus aan bij Rijkswaterstaat waardoor ik uiteindelijk mijn schuld kon aflossen en mijn gezin kon blijven onderhouden. Mijn ogen gingen open, ik was ruim 40k aan potentiele inkomsten misgelopen, zat vol met klachten door de stress en ik was voor de tweede keer in mijn leven gepest. Momenteel draaien de leden van de OpenGeoGroep een gezamelijke jaarlijk omzet die het miljoen overstijgt gebaseerd op het project dat tot mij vetrek heeft geleid.
Dit keer wist ik er echter snel bovenop te komen. Dankzij een stabiele partner kon ik er over praten en kon ik het verwerken. En ik weet nog goed dat ik op een ochtend voor de spiegel stond en mijzelf beloofde dat wat er ook zou gebeuren, ik zou altijd trouw blijven aan mijzelf en aan mijn gevoel. Ik besloot dat ik een eerlijk, open en rechtvaardig levenspad wilde volgen, zelfs als dit niet de makkelijkste weg zou blijken.
Ik ben sinds die tijd veel gegroeid, heb mooie projecten mogen doen en ben in de gelukkige positie telkens weer unieke projecten tegen te komen. Mijn partner leert me vertrouwen te hebben, na elk project komt er weer iets goeds, pak geen opdrachten aan waar je niet achterstaat en blijf doelgericht. Ik kan niet verklaren waarom, maar ik kan alleen zeggen dat dit voor mij werkt. Ik ben een gezegend mens en leef vrijwel zonder stress of zorgen, net zoals ik dit deed toen ik nog een kind was, maar ditmaal zonder de bijbehorende naiviteit en zonder vrees, het komt altijd goed, hoe erg het ook wordt.
Met deze grondslag ben ik ook de “corona-pandemie” ingezeild. In eerste instantie was ik nog wat voorzichtig, ik hield volledig rekening met anderen (dat doe ik overigens nog steeds). Het waren mijn vrouw en dochter die mij wakker schudden. Ik had zelf al het gevoel dat er iets niet in de haak was, maar de standvastige houding van mijn 12-jarige dochter opende mijn ogen volledig.
Ze kreeg het ineens enorm lastig omdat ze geen mondkapje wilde dragen. Ik heb tientallen e-mails gestuurd aan de schooldirectie om samen te zoeken naar een oplossing, toetsen thuis maken was echter geen optie. Na een vrij lange periode thuis les te hebben gevolgd gebeurde er in het school-systeem van mijn dochter iets vreemds. De registraties die eerst lange tijd op “ziek” hadden gestaan (iets waarover ik mij beklaagd had bij de directie want mijn dochter was niet ziek) verschenen er ineens statussen met “ongeoorloofd verlof”. Een paar dagen later ontvingen wij van de leerplichtambtenaar een proces verbaal. Wij hadden al een gesprek gehad met de mentor, deze was onverbiddelijk. Mijn vrouw reageerde hierop zeer emotioneel en vervolgens ontving ik een e-mail van de directeur van de school dat mijn vrouw de mentor had “bedreigd”. Van empathie en begrip was geen spraken. Vervolgens belde de leerplichtambtenaar mij. En in een videogesprek met mijn dochter werd ons duidelijk dat deze enkel naar het belang van de school keek, “regels zijn regels”. Aan het kind werd niet gedacht. Omdat in de week van de uitspraak de scholen net weer open gingen, werd de zaak geseponeerd. Van het OM ontvingen wij een brief dat we allen (mijn dochter, vrouw en ik) een jaar lang geen strafbare feiten mochten plegen. Wij zijn nooit gehoord en hebben nooit de kans gekregen ons te verdedigen.
Uiteindelijk werd ons door de school op een vrijdag medegedeeld dat de toetsen die mijn dochter gemist had niet meer ingehaald konden worden. Godzijdank is ze enorm ijverig en met 13 1-en is ze dat jaar over gegaan. Dat dit veel verdriet heeft veroorzaakt moge duidelijk zijn. Ik ben enorm trots op de manier waarop mijn dochter dit heeft verwerkt. Voor het eerst in mijn leven heb ik iemand die ik oprecht mijn held durf te noemen.
Ik ben in de afgelopen twee jaar erg teleurgesteld in de manier waarop wij in onze “vrije” samenleving met elkaar om gaan. Ik probeer mensen te laten zien dat er iets niet klopt en dat wij onze best moeten blijven doen om de democratie te herstellen. Wat ik zie en lees in het nieuws versterkt dit gevoel alleen nog maar; ik moet mij blijven uitspreken. We zijn in een situatie beland waarin een deel van de samenleving het andere deel “pest”, hierbij gesteund door bizarre wetgeving en rare sprongen en campagnes vanuit de overheid.
Maaike van Charante plaatste vandaag een artikel dat in mijn ogen de spijker op zijn kop is. Dit heeft mij gemotiveerd om mij te blijven uitspreken met het volgende motto:
Ik blijf kritisch, soms tegendraads, steek hard in en accepteer dat ik er finaal naast kan zitten. Ik twijfel dagelijks aan mijn mening, vraag mezelf voortdurend af of ik krankzinnig ben geworden, onderga gelaten de aanvallen op mijn persoon, dwing mezelf om zo netjes mogelijk in gesprek te blijven ondanks dat ik duidelijk door heb dat mensen me groepsgewijs uitkotsen maar nog onvoldoende stokken hebben om mee te slaan en me er uit te gooien. Ik ben die ongemakkelijke luis in de pels, de remedie tegen groepsdenken. Misschien speel ik daar mee wel een kleine maar significante rol in de toekomst van de kinderen, ja, ook die van jullie.
Want als we stoppen met praten, dan houdt alles op. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn en soms moet het spetteren. Ook als mijn mening ongemakkelijk is heb ik er recht op en jij op die van jou. Ik zal het recht op jou mening verdedigen, zelfs als ik het niet met je eens ben.
Ik herken gepest. Maar tegenwoordig ben ik sterk genoeg om er mee om te gaan. Ik zal blijven confronteren. Een gezonde samenleving bestaat uit tegenstellingen. Wanneer de tegenstellingen verdwijnen wacht ons een duistere toekomst.
Blijf kritisch, ook als dat pijn doet.